Eindelijk! Het is zo ver. De laatste spullen zijn ingeladen. Terwijl het middagnieuws verteld dat herders spookrijden en herdershonden GPS'en zijn. Prinsen van de Kerk wankelen op hun sokkels en vallen tussen de mensen: Aidslijders, homofielen, pedofielen...waar vind je nog een gewone normale katholiek, een gewone christen en hoe zou je die dan omschrijven? Moeilijk. Laten we zoals Mgr. Van Looy maar zo veel mogelijk mensen bij de kerk betrekken... ze moeten niet allemaal rechts-katholiek reactionnair zijn.
Misschien is een ander criterium: zij die zich verzamelen rond het wervende visioen van de man van Nazareth, een betere idee. Zoeken binnen een traditie die al eens het Verbond met God verliest door eigenwaan, hoogmoed maar steeds weer gaat hopen dat aan de afgezaagde stam van David nieuwe loten groeien van wat mensen echt samenbrengt. Bouwen aan Gods stad op aarde: Jeruzalem, stad van vrede.
Opzoekingswerk leert echter dat nu net deze stad en dit land een teken van tegenspraak is geworden. Culturen diep geworteld hebben zich op elkaar gevestigd in de menselijke hoop op elkaars puin een nieuwe toekomst te vestigen. Niets is minder waar, de toekomst kan alleen bestaan in het samen Gods gefragmenteerde gelaat leggen niet als een vast afgodenbeeld, maar als een dynamische afspiegeling van wat echt de hemel dichterbij brengt. Zo kan er ooit wat H. Küng noemt een gemeenschappelijk Weltethos
gezocht worden dat mensen ten diepste toe appelleert om samen te leven, ondanks vallen en opstaan.
We vliegen straks naar de bronnen van drie monotheïstische godsdiensten, gdroomd om God te zoeken, niet om oorlog te stoken onder elkaar. Tel Aviv, heuvel van lente, Jeruzalem, stad van Vrede. De verweerde voetsporen van mensen opzoeken die levenswekkende dromen voor ons hebben voorgehouden, middenin een wereld die met stenen, zelfs muren van haat het tegendeel blijkt te realiseren. Hoe paradoxaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten