Mount Scopus Hotel

Het was vanmorgen vroeg. Een muezzin om 5u30. Een gsm wat later. Aangenaam ontbijt op ons Mount Scopius Hotel. Poolse bedevaarders. En ook Franse.Wij gingen andere wegen.
Eerst de bus richting Tempelplein/ Haraam ash-Sharif. Spel ik het nu goed, Brigitte? Onderweg al een eerste indruk van Israelische nederzettingenpolitiek. Over Siloam: stad van David. Onder het mom van opgravingen ook een subtiele 'evictionpolitics', Palestijnse huizen sneuvelen voor een groots cultureel opgravingsproject.
Even later de oude stadspoort richting Al-Aqsa moskee en de rotskoepelmoskee. De ene de 'verre moskee' uit het levensverhaal van Mohammed. De andere gebouwd op de berg Moria. Verstillende indrukken op het plein. Vredevechtersgroep met op de achtergrond rustige jonge Israelische soldaten in Tempeldienst. Moskees niet toegankelijk voor toeristen. Muslims only. Spijtig. Alleen een glimp van een luchter.
Zicht op de hof van Olijven. Orthodoxe Maria Magdalena-kerk. Dwalend over het tempelplein verder naar de Damascuspoort. Vriendelijk verzocht het plein te verlaten om het Moslimgebed mogelijk te maken. Daarom via een andere poort door de Soeks naar de Damascuspoort. Kruidige herinneringen aan de Soeks van Izmir. Wel minder riant, zeker niet voor de jonge stevige Palestijnen die karretjes vracht, koopwaar, lillende kippenbillen en geitenkadavers naar de winkeltjes brengen. Toeristische prullen kunnen er gekocht worden en als het op platte sjacherhandel aankomt liggen nu plots als koopwaar keppels en menorahs tussen kruisbeelden en kerststallen op een hoopje kleurige palestijnse wwefsels voor een te onderhandelen prikje broederlijk gedeeld naast elkaar. Het verse granaatsap was zalig.
Aan de Damascuspoort nog even de vele lagen historie op elkaars puin gebouwd. Een wandeling voorbij oude stadswallen voorbij een graftuin... geen tijd om te sterven of te verrijzen, rustig uit de hersttuin. Want nog een fikse wandeling over de groene grenslijn (voor de twee-statentheorie of niet?), doorheen een Joods-Orthodoxe wijk. Dames schouders bedekken, aub. Het warme klimaat botst met kille religieuze regels? De UNO vertegenwoordiger wacht ons op.
Boeiend man, Ray Dolphin, hij dartelt als zijn naamgenoten doorheen de grenzen-problematiek van Jeruzalem en de West-bank. Even intelligent landt hij in een vlijmscherpe vaststelling van steeds opschuivende Israelische grenzen. Morzels grond. Nederzettingen. Militaire domeinen, natuurparken, checkpoints... Steeds minder ademruimte voor de Palestijnen. OCHA, de Verenigde Naties Organisatie voor humanitaire zaken schets het feilloos met een google earth-scalpel. Indrukwekkend pijnlijk voor de terreinverliezende Palestijnen. Ontegensprekelijk. voorbij alle te emotionele of al of niet verkapt religieuze standpunten.
Gelukkig een smakelijke lunch...paf. Meer nog van de opgedane indrukken dan van het eten.
Daarna opnieuw de bus op voor een Nederzettingen-toer. Nederzettingen waarvan ik de naam vanavond niet meer durf spellen. Onze zegen botsten op de MUUR. Het levensverhaal van een man met "undifined identity", telg van een eeuwenoud palestijns geslacht vertelde hoe de MUUR zijn leven doorkliefde. Hoe zijn financiele middelen nog even de fundamenten van de MUUR via gerechterlijke avonturen met een Joodse advocaat konden verlegd worden. Met ook de hulp van een Anglicaanse Kerkgemeenschap die daarvoor eigendom leeg liet staan. Anders was er voor de Palestijnse huizen geen pardon. het verhaal van zijn kinderen. Zijn reisbureau. Zijn overlevingsdrang en diepe hoop op toekomst. Waren we voor hem het graf van Lazarus gepasseerd? Tot slot met een ongelooflijk groot hart schonk hij koffie en thee voor de ganse groep op een dakterras. Een bedankje als afscheid. Rajae Mukahal, een onvergetelijke naam en een onvergeteljk levensverhaal.
Terug naar Jeruzalem. File. Uit de Palestijnse gebieden weet je nooit wanneer je teruggeraakt. Ook al lag je bestemming maar een paar onnozele kilometer verder voorbij het kleine poortje zonder klink in de grote poort in de robuuste muur van negen meter beton hoog.
Te laat voor de afspraak met E.P. Frans Bouwen in de prachtig sobere 11de eeuwse kruisvaarderkerk toegewijd aan de Heilige Anna. Hoe zit het met de interreligieuze en oecumenisch-interchristelijke dialoog? Heel veel organiaties aan de basis zijn er in het kielzog van de grote internationale vredesgesprekken ook over bezig. Maar als die gesprekken bevriezen? De synode voor het Midden-Oosten in Rome bijgewoond door onze pater van dienst zette ook moeizaam zoden aan de dijk. Ondanks alle correcte pogen van ook daar aanwezige patriarchen en bisschoppen van allerhande christelijke denominaties in het Jeruzalemse veld aanwezig. Maar de Witte Paters geven na 125 jaar beschermheren van Sint-Anna de fakkel door aan voornamelijk Afrikaanse en Indische roepingen. Zullen zij dit enige bruggenhoofd buiten Afrika nog in ere houden om de plaatselijke dialoog warm te houden. Veronique laat ons tot slot een gezongen Fatihah-Soera horen.En nog eentje. Wij snappen waarom. De Pater trekt de deur dicht voor de Palestijns Christelijke wachter, die het wellicht niet zou begrijpen.
Langs de oude stadsmuren waarop de duisternis van de avond valt stappen we naar de residentie van de Belgische Consul in Jeruzalem.
Op een zeer verzorgde receptie wordt de strategie van het Belgische Consulaat in de Palestijnse gebieden vakkundig kort en krqchtig uiteengezet. Onderwijs als groot aandachtspunt via scholenbouw en e-learning programs... naast ondersteuning van Belgische en Palestijnse NGO,s en wellicht zo vele andere opdrachten die voor NGO,ers en onderwijsmensen uit onze groep niet zo direct duidelijk zijn. De informele babbel in het prachtige art-deco-pand verlicht onze vele onopgeloste vragen in een nog complexere puzzel.
Na een vijfde maaltijd in het hotel. Een wijnglas aan de bar in afwachting van een vrije computer om te bloggen, gaan de meesten vermoeid slapen. Bij ons weegt een dag, wat betekent het gewicht als het je eigen levensverhaal is. De hotelbediende die de nachtwacht ingaat lost het allemaal op in een gesprek met mijn kamergenoot Geert die met hem praat van hart tot hart Tot ik stop met bloggen. Niet gemakkelijk als zo nu en dan je schermaanduidingen naar een Hebreeuwse versie overschakelt en een qwerty-toetsenbord dat je niet gewoon bent. Slaap lekker. Morgen opnieuw en drukke dag: Bethlehem en Ramallah.

Zo kwam het op het gemeenschappelijke verslag:

Vrijdag, 05 november 2010 terug >

VLAAMSE VREDESPELGRIMS ZIJN ONDER DE INDRUK VAN DE TOTALE SCHEIDING TUSSEN ISRAËLI’S EN PALESTIJNEN

De vredesdelegatie bezocht ook al de Rotskoepelmoskee en de Klaagmuur Bron: BD/PCV
TEL AVIV/JERUZALEM (KerkNet) – Na de aankomst op de luchthaven van Tel Aviv reisde de delegatie van een dertigtal Vlaamse vredespelgrims van Pax Christi Vlaanderen en Broederlijk Delen door naar Oost-Jeruzalem. De delegatie verblijft er de komende dagen om van daaruit de regio te verkennen. Anita Peeters getuigt: “Alles wordt hier opgedeeld, in de oude stad heb je een joodse wijk, een moslimwijk, een christelijke en Armeense wijk. En regelmatig veranderen de kaarten. Er bestaat een totale scheiding tussen Israëli’s en Palestijnen. Die ‘segregatie’ laat zich voelen op alle terreinen: transport, bewoning, infrastructuur, beplanting, dienstverlening, … Het verschil valt heel erg op als we in de namiddag de nederzetting Ma’ale Adumim bezoeken en daarna naar Bethanië gaan, eeuwenoud pelgrimsgebied, nu in twee gesneden door de Muur. Wat we daar zien, grenst aan het ongelooflijke. Zelfs de bewoners konden niet geloven dat de eeuwenoude weg naar Jericho en Damascus ooit zou afgesloten worden. Intussen is Jeruzalem gescheiden van … Jeruzalem door een muur van schande, 9 meter hoog en nog gedeeltelijk ‘under construction’.”

De vredespelgrims maakten ook al kennis met de joodse nederzettingen en de vaak moeilijke levensomstandigheden in de Palestijnse gebieden. Priester Daniel Alliet: “Op de Westoever, die samen met Oost-Jeruzalem en de Gazastrook, de Palestijnse gebieden vormt en ooit een volwaardige staat moet zijn, zijn er al 500.000 Israëli’s ‘neergezet’. Dit is uiteraard in de interessantste gebieden, en het gaat nog elke maand verder. Daarenboven zijn er de checkpoints, de vele wegen waar Palestijnen niet op mogen en andere die geblokkeerd zijn. Het leven wordt er bijna onmogelijk, economisch, (on)gezondheid…..”

Volgens Anita Peeters is het beangstigend om te zien hoe de scheiding van de bevolkingsgroepen in de praktijk werkt: “Er is geen contact, geen mogelijkheid tot ontmoeting. Israëli’s en Palestijnen zijn veroordeeld elkaars vijand te zijn. Er is weinig uitzicht op een oplossing, slechts kleine tekenen van hoop.” Toch getuigt de Vlaamse Witte Pater Frans Bouwen, die in het Sint-Annaklooster in Jeruzalem woont en die recentelijk als expert werd uitgenodigd voor de Bisschoppensynode van het Midden-Oosten, dat vrede mogelijk blijft. Pater Bouwen: “Misschien begint vrede wel in ons eigen hart. Als één iemand verandert, kan alles veranderen.” Maar de Vlaamse pater is realistisch. Eerder getuigde hij al aan de Vlaamse delegatie: “Door alle opgedreven spanningen en geweld van de laatste twintig jaar lijkt een oplossing verder dan ooit. Een- of tweestatenoplossing, alles lijkt vast te zitten.”

(Kerknet)